De Sacramento EXTREMAE UNCTIONIS. Krótkie objaśnienie obrzędów Sakramentu Ostatniego Namaszczenia w starszej formie rytu rzymskiego.

Zgodnie z zarządzeniem papieskim wyrażonym w motu proprio Benedykta XVI Summorum Pontificum z 7 lipca 2007 i związaną z nim instrukcją wykonawczą Universae Ecclesiae Kościół obrządku rzymskiego sprawuje obecnie swe sakramenty w dwóch formach: „zwyczajnej” i „nadzwyczajnej”. Ta druga – nazywana także „formą starszą”, a potocznie „liturgią trydencką” – to postać tradycyjnej liturgii rzymskiej skodyfikowana w księgach liturgicznych obowiązujących w roku 1962, czyli przed reformami przeprowadzonymi po Soborze Watykańskim II. Księgi te i określone w nich obrzędy znajdują się obecnie w użyciu obok obrzędów w „formie zwyczajnej”, czyli powstałych w wyniku reform posoborowych.

W interesującym nas tutaj przypadku sakramentu Ostatniego Namaszczenia obrzędy właściwe „formie starszej” znajdują się w Rituale Romanum zatwierdzonym w roku 1952 przez Papieża Piusa XII – praktycznie identyczne z obrzędami podanymi już w Rituale Romanum Pawła V z 1614, czyli w pierwszym Rytuale Rzymskim posiadającym zatwierdzenie papieskie.