Uczta

Ucztę Ksenofonta często porównuje się z jednym z najsłynniejszych dialogów Platona o tym samym tytule. Utwór ten reprezentuje również dialog sokratyczny, którego ramy zdecydowanie przekracza z właściwym dla Ksenofonta przejawem twórczej kreatywności i zamiłowaniem do literackiego nowatorstwa. Uczta bowiem łączy w sobie powagę dialogu filozoficznego ze specyficzną formą zabawy właściwej dla greckiego sympozjonu jako widowiska przeznaczonego dla wąskiej grupy osób. W jej treści odnajdujemy zarówno rozważania dotyczące miłości, przyjaźni czy aktualnej sytuacji społecznej w  Atenach, jak i scenki artystyczne o charakterze muzyczno-tanecznym przeplatane swobodnymi żartami sympozjastów.

Uczta Ksenofonta zajmuje wśród dzieł literatury greckiej wyjątkowe, wręcz znamienite miejsce. Na równi z Ucztą Platońską bowiem zaliczana jest do czołowych utworów z kręgu literatury sympotycznej, nawiązującej w swej treści i opisującej poniekąd instytucję greckiego sympozjonu, czyli biesiady przy winie. Głównym motywem obu tych dzieł jest ukazanie wyjątkowości Sokratesa jako niezwykle charyzmatycznego filozofa i mistrza, który nawet podczas swobodnej biesiadnej dyskusji przyćmiewał wszystkich swą wspaniałością i oryginalnością.