Niewidzialna korona

Dwa miecze... Dwie korony... Jedno królestwo.

Po dwustu latach Przemysł II odzyskuje koronę. Na Królestwo jednak pada cień. Król zostaje brutalnie zamordowany. Granice przekraczają margrabiowie brandenburscy. Wojownicy starych bogów ostrzą groty strzał. Od północy na kraj patrzą żelaźni bracia, kierując ostrza mieczy w chrześcijan. W Królestwie narasta przerażenie i zamęt. Nad pustym tronem złowieszczo kołują herbowe bestie, a jedyny obrońca zamordowanego władcy tkwi w lochu. Nadchodzi wojna, z której nikt nie wyjdzie z honorem. Nie ma świętości nawet wśród duchownych. Ktoś jednak czuwa nad rozbitym krajem.

"Nie wiem, jakim cudem, ale autorka posiada ten niesamowity, dodatkowy zmysł, który tak sobie cenię u artystów władających piórem. Intuicję, dzięki której potrafi poskładać elementy pozornie niepasujące do siebie. Każdy szczegół jest dopracowany i dopasowany do swych sąsiadów. Wszystko jest lekko, zwiewnie, ale równocześnie mocno zszyte. Naginając rzeczywistość, tworzy nową, intrygującą i co najważniejsze, przekonującą opowieść. To kawał dobrej literatury. Mocnej, wciągającej i - co ważne - pouczającej. Korona śniegu i krwi nie służy tylko rozrywce. Pamiętajcie o tym!".

kostnica.com.pl (o Korona śniegu i krwi)

"Co ja mam, na litość Boską, napisać o książce Cherezińskiej? Że jest fantastyczna, to rozumie się samo przez się. Że dzięki niej Polacy mniej więcej zrozumieją, o co chodziło w rozbiciu dzielnicowym, wiadomo. Że nadaje się do sfilmowania (lecz nie przez Polaków, Boże uchowaj!) - tak, zdecydowanie tak".

zielonacytryna.blogspot.pl (o Korona śniegu i krwi)

"Ostatnie były Filary ziemi, przeczytane bodajże pięć lat temu. Potem długo, długo trwała swoista pustka. Oczywiste jest, że trafiały do mnie w tym czasie książki niezwykłe, barwne, wartościowe, wzbudzające niemałe emocje, ale TO COŚ - ta magia, ten czar, to nieprzebrane bogactwo charakterów i motywów - pojawiło się dopiero z Korona śniegu i krwi. Powieść wrze. Kipi niezmierzonym bogactwem wydarzeń i charakterów. Na jej kartach pojawiają się całe orszaki postaci, z których każda jest barwną indywidualnością, i których pomylić absolutnie nie sposób. Bardzo chętnie sięgam po powieści Philippy Gregory. Zauroczona byłam pierwszym, jakże świetnym, tekstem Hilary Mantel. Z Cherezińską tych autorów porównać się po prostu nie da. Wydają się oni dziwnie bladzi, miałcy, interesujący tylko przez chwilę. Trzeba pamiętać, że przy czytaniu powieści o Piastach do ogromu wrażeń dochodzi jedno zasadnicze - wzruszenie. Wszak to, co autorka opisuje, było... takie polskie właśnie, takie nasze. Cherezińska jest mistrzynią, prawdziwym geniuszem kreowania postaci. Są one tak barwne, tak wyjątkowe, tak indywidualne i prawdziwe, że mimo, iż zna się ich losy, czytelnik zatraca się w śledzeniu zdarzeń całkowicie. Tak, tak - dla mnie to były cztery dni utraty sporej części kontroli nad rzeczywistością. Wszyscy bohaterowie są niezmiernie sugestywni, ale według mnie «Władzio», prostolinijny i dobry Jakub Świnka czy zabawna i jakże życiowo mądra Rikissa, pozostają postaciami najbarwniejszymi. Jeżeli Cherezińska nie będzie kontynuowała tej powieści i nie przedstawi nam dalszego ciągu losów Łokietka czy Świnki, to popełni prawdziwy grzech względem swego talentu i popularności. Nie można bowiem, nie godzi się, tworzyć portrety takich bohaterów, a następnie je porzucać".

zkartekszelestem.blogspot.com (o Korona śniegu i krwi)

"Cherezińska nie wybrała jednego głównego bohatera, choć możnaby się pokusić o teorię, że takim głównym bohaterem jest... Polska".

fairyliterature.blogspot.com (o Korona śniegu i krwi)

Elżbieta Cherezińska - pisarka i teatrolog. Zadebiutowała książką Byłam sekretarką Rumkowskiego, a niedługo póżniej rozpoczęła cykl skandynawski "Północna Droga". Następnie napisała Grę w kości. Jej kolejna książka, Korona śniegu i krwi - tom pierwszy składającej się z samodzielnych powieści trylogii "Odrodzone Królestwo" - natychmiast stała się bestsellerem. Wydany następnie Legion to brawurowo opowiedziana historia Brygady Świętokrzyskiej.