Misterium świąt chrześcijańskich

Misterium świąt chrześcijańskich jest już drugą książką Odona Casela (1886–1948), wybitnego mystagoga ubiegłego stule­cia, którą publikujemy w ramach serii „Modlitwa Kościoła”. Sylwetkę Autora prezentowaliśmy bliżej we wstępie do jego książki Pamiątka Pana w liturgii Kościoła pierwotnego, stano­wiącej pierwszy tom tej serii. O ile ta poprzednia pozycja – po­święcona Eucharystii – była raczej dziełem naukowym, o tyle obecna utrzymana jest w stylu żywej przemowy do odbiorców, jako zapis konferencji duchowych wygłaszanych przez Autora przy okazji poszczególnych świąt roku liturgicznego. Sam Autor – co stwierdza w przedmowie – tę właśnie formę przekazu uznawał za nader korzystną w refleksji nad liturgią, ponieważ – jako swego rodzaju wtajemniczenie – bliższa jest naturze samej liturgii.

Mimo wielu lat, jakie upłynęły od wydania oryginału, myśli zawarte w konferencjach Casela nie tracą na aktualności. Wciąż zbyt mało jest ludzi Kościoła, którzy z taką pasją potrafiliby dzie­lić się swym odkryciem liturgicznego misterium, prowadzić uczestniczących w niej ku prawdziwemu spotkaniu z Chrystu­sem-Arcykapłanem i odważnie podnosić ich duchowy wzrok ku kontemplacji Jego tajemnic.

Dziś dyskusje nad formą liturgii wciąż trwają i trwać będą. Jakże często jednak nie potrafimy w nich wyzwolić się z naszego nazbyt subiektywnego widzenia rzeczywistości (od którego mię­dzy innymi właśnie forma chce nas uwolnić) i dać świadomie pierwszeństwo słowu Bożemu przed naszą modlitwą, pierwszeń­stwo działaniu Boga przed naszym własnym. Ojcowie Soboru, jakkolwiek od zewnątrz zmieniali wiele – nie tego nas uczyli.

W refleksji Casela forma i treść stanowią całość. Mowa jest w niej wszakże nie w pierwszym rzędzie o formie, lecz o tym, co się w liturgii dzieje, i co dzieje się w uczestniczącym w niej człowieku. Zarazem forma jest również obecna. Stanowi ją – w przypadku niniejszego zbioru – precyzyjnie zarysowany układ roku kościelnego, w którym każde poszczególne święto, stano­wiąc z jednej strony całość samą w sobie, jest zarazem precyzyj­nym ogniwem całości ukła­dającej się w wielką, panoramiczną syntezę.