Sens dziedziczenia .Myśli o polskim etosie poetyckim XX wieku

Tadeusz Witkowski – dr nauk humanistycznych, eseista, publicysta, redaktor, emerytowany lektor języka polskiego w University of Michigan (Ann Arbor) i były wykładowca w Saint Mary’s College w Orchard Lake. Represjonowany w czasach PRL, internowany w stanie wojennym, w roku 1983 wyjechał z rodziną do USA. Po uzyskaniu w 2005 r. statusu pokrzywdzonego prowadził badania w archiwach IPN. W latach 2007–2008 był pracownikiem SKW i członkiem Komisji Weryfikacyjnej d/s WSI. W 2013 r. odznaczony został Krzyżem Wolności i Solidarności. W 2016 r. na stronie internetowej MON-u redagował dwujęzyczną zakładkę poświęconą warszawskiemu Szczytowi NATO. W roku 2017 Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych przyznał mu status działacza opozycji antykomunistycznej i osoby represjonowanej z powodów politycznych. Mieszka w Ann Arbor w stanie Michigan.

W obecnej sytuacji kulturalnej ta książka jest bardzo potrzebna, świadomie używam określenia „kulturalna”, ponieważ zawartość i znaczenie niniejszego zbioru rozpraw i szkiców przekracza granice literatury. Sens dziedziczenia ma także wymiar krytycznoliteracki, bo prawdziwa krytyka – taka, jaką uprawiali Brzozowski, Irzykowski, Stempowski, Kijowski – poprzez literaturę odnosi się do zjawisk i procesów pozaliterackich. Bierzemy do rąk tom potrzebny i cenny, ponieważ podejmuje problemy rzadko dziś brane na warsztat przez badaczy literatury, zwłaszcza tych głównego (modnego) nurtu. Te usuwane poza obszar literaturoznawstwa a nawet krytyki zagadnienia, to pozaestetyczne zobowiązania pisarza, cele twórczości, związki sztuki słowa z moralnością, a poprzez nią z wymiarem historyczności, w jakim istnieją twórcy i czytelnicy. Omawiany zbiór tekstów Tadeusza Witkowskiego zajmuje miejsce osobne na mapie współczesnej refleksji literackiej, sytuując się poza popularnymi stanowiskami postmodernistycznymi, programowo odcinającymi sztukę, a więc i literaturę, od zjawisk oraz procesów społecznych; stanowiskami unikającymi – czasem jak diabeł święconej wody – pisania o kwestiach moralnych w życiu jednostek i społeczeństw, a szczególnie o związkach literatury z etyką.