O Machiavellim
Niccolò Machiavellego i Leo Straussa nie trzeba obszernie przedstawiać. Pierwszy z nich otwiera nowożytną refleksję polityczną przez to, że rozważając to, co polityczne, abstrahuje od kategorii moralnych. Strauss należy z kolei do grona tych dwudziestowiecznych filozofów politycznych, którzy starali się odzyskać dla naszej refleksji politykę w jej starożytnej, klasycznej postaci. Perspektywy reprezentowane przez tych dwóch autorów muszą się spotkać i skonfrontować, jeżeli chcemy zrozumieć Machiavellego.
Niccolò Machiavelli, podobnie jak Strauss, ale także egzegeci tradycji biblijnej, uczy nas czytać i myśleć o tym, co przeczytane. Wszakże treść ich mądrości jest różna. Heroldzi dobrej nowiny polecają przełamać zło przez obdzielenie miłością „bliźniego swego”, Machiavelli i Strauss bliźnich się obawiają. Natomiast jedni (milcząco) i drudzy (otwarcie) zgadzają się co do tego, że moralność polega na kompromisie zawartym w warunkach pokojowych, w którym chodzi o usunięcie obaw przed śmiercią i przed nieszczęściem. Trzymajmy się więc zasad, choć nie ma w nich nic majestatycznego czy pozaczasowego.
prof. Piotr Nowak
Leo Strauss (1899–1973) – jeden z najwybitniejszych filozofów polityki ubiegłego stulecia, profesor nauk politycznych na University of Chicago. Wywarł przemożny wpływ na odrodzenie klasycznej filozofii politycznej w XX wieku. Nakładem Teologii Politycznej ukazała się dotychczas jego książka „Sokrates i Arystofanes”.