"Rzeki. Opowieści z Mezopotamii, krainy między Biebrzą i Narwią leżącej, spisywane podczas wędrówek dolinami rzek znanych, jak Biebrza i Narew, i zapomnianych, jak Brzozówka, Czarna, Jaskranka, Kamienna, Krzemianka, Kumiałka, Nereśl, Niedźwiedzica, Nurka, Sidra oraz rzeka Supraśl, ku pamięci, że woda to życie…"

Ta książka jest jak świder paleobotanika wwiercający się w torf – dociera głęboko, by wydobyć ukryte warstwy pamięci przyrody. Paweł Średziński wnika w błota i doliny między Biebrzą a Narwią – krainy zwanej nie bez powodu polską Mezopotamią – by opowiedzieć o rzekach, ale też o czymś znacznie więcej.

To opowieść o dzikości, której się boimy, o krajobrazie, który próbujemy ujarzmić, zamiast z nim współistnieć. Dlaczego – skoro tak bardzo kochamy wolność – nie potrafimy dać jej rzekom? Średziński, który od dzieciństwa lepiej czuł się wśród olsów, ptactwa i torfowisk niż przy biurku, tworzy poruszającą, pełną wiedzy i troski opowieść – nie tylko przyrodniczą, ale i kulturową. Bo rzeki to nie tylko element krajobrazu. To też historia ludzi – rolników, hodowców, leśników, hydrologów, artystów – których życie od wieków toczyło się nad ich brzegami.

Autor odwołuje się do najlepszych tradycji krajoznawczej gawędy, meandrując między faktami, opowieściami i emocjami – jak rzeka, która łączy różne światy i punkty widzenia. Dzięki temu powstaje wyjątkowa książka: piękna, mądra i zaangażowana. Książka, która nie tylko pozwala zrozumieć, dlaczego rzeki płyną tak, a nie inaczej – ale uczy je widzieć, czuć i… bronić.

Bo kto naprawdę kocha przyrodę, ten nie może pozostać obojętny.