Pius VII. Papież, który pokonał Napoleona?

Pius VII – papież niezłomny. Biografia Barnaby Chiaramontiego

Barnaba Chiaramonti (1742–1823) – benedyktyn, biskup Tivoli i Imoli, kardynał bliski papieżowi Piusowi VI – w 1800 roku niespodziewanie zostaje wybrany na Stolicę Piotrową podczas trwającego trzy miesiące konklawe w Wenecji. Przyjmuje imię Pius VII i staje na czele Kościoła w jednym z najtrudniejszych momentów jego nowożytnej historii.

Już jako biskup mierzy się z francuską inwazją na Włochy (1796–1797), a jako papież podpisuje konkordat z Napoleonem (1801), próbując ratować Kościół w porewolucyjnej rzeczywistości. Choć w 1804 roku bierze udział w koronacji cesarza w Paryżu, gdy dochodzi do naruszenia niezależności duchowej papiestwa, odpowiada jednoznacznie: „Non possumus!”.

Za swój sprzeciw płaci wieloletnim uwięzieniem i wygnaniem – w Savonie i Fontainebleau. Po upadku Napoleona wraca do Rzymu jako moralny zwycięzca, a jego podróże i niezłomna postawa przynoszą mu uznanie i sławę w całej Europie. Pius VII staje się symbolem walki o wolność Kościoła wobec nacisków politycznych – przykładem odwagi, roztropności i umiarkowania.

Ta oparta na najnowszych badaniach biografia autorstwa Jean-Marca Ticchiego, francuskiego historyka i znawcy papieskiej dyplomacji, rzuca nowe światło na pontyfikat Piusa VII – papieża, który przewodził Kościołowi w okresie dwóch Restauracji (1801–1809 i 1814–1830), wpływając na kształt europejskiej sceny politycznej i religijnej XIX wieku.