Eucharystia liturgią nieba i ziemi

Ukazywanie i przypominanie, że Kościół jest rzeczywistością o strukturze Bosko-ludzkiej stwarza i wzbudza pragnienie nadprzyrodzonej rzeczywistości, jaką jest niebo. Możliwość obcowania hic et nunc z tym przyszłym światem daje nam, mieszkańcom ziemi, liturgia. To ona, zwłaszcza Eucharystia, pozwala łączyć się i smakować dobra przyszłe, które kiedyś w pełni staną się naszym udziałem. Liturgia ziemska „jest wstąpieniem w odwiecznie dokonującą się liturgię niebios. Liturgia ziemska jest liturgią wyłącznie dlatego, że włącza się w to, co już się dzieje i co ją przewyższa".

Jedną z wybitnych postaci, której bez wątpienia zawdzięczamy znaczący wkład w dziedzinie odkrywania bogactwa i znaczenia liturgii w epoce jej najnowszej reformy, jest o. Cipriano Vagaggini OSBCam (1909–1999). Nawet pobieżna lektura jego głównego dzieła (Il senso teologico della liturgia) pozwala zauważyć, że bardzo powszechne jest odwoływanie się w nim przez autora do rzeczywistości przekraczającej ziemski, widzialny wymiar. Na wielu jego kartach możemy spotkać wyrażenia, takie jak: liturgia niebiańska, niebiańskie Jeruzalem, przyszła chwała. Odwołania te wpisują się w generalny obraz koncepcji Vagagginiego, który umieszcza liturgię w szerokim kontekście historii zbawienia.

Liturgia jest nadprzyrodzonym darem, przekazanym człowiekowi dla skutecznego komunikowania się z Trójjedynym Bogiem, i dlatego stanowi istotę życia ludzi wierzących. Przybliża ona Boga człowiekowi, umożliwiając łączność ze Stwórcą. Liturgia jest także manifestacją wiary Kościoła, co de facto uzasadnia nieustanną troskę ludzi Kościoła o jej doktrynalną spójność oraz skuteczność, tak na płaszczyźnie obrzędów jak i jej treści.

W wydanej niedawno adhortacji na temat Eucharystii papież Benedykt XVI zawarł znamienną refleksję. Pisze mianowicie, że „życie wiarą jest zagrożone, jeśli się nie odczuwa pragnienia uczestniczenia w celebracji eucharystycznej, w której sprawuje się pamiątkę paschalnego zwycięstwa” (Sacramentum caritatis 73). Słowa te jasno ukazują zależność, jaka istnieje pomiędzy zaangażowaniem każdego chrześcijanina w życie duchowe Kościoła a jego postawą w codziennym postępowaniu.