Wznowienie jednego z najpopularniejszych podręczników dla młodzieży z okresu dwudziestolecia międzywojennego. Panorama całej historii Kościoła podana w prosty i zarazem popularyzatorski sposób może zachęcić kolejne młode pokolenie do głębszego poznania historii Kościoła, jaką była ona naprawdę. Autorem książki jest bł. ks. Roman Archutowski, wieloletni nauczyciel, rektor warszawskiego seminarium, który zginął w niemieckim obozie koncentracyjnym.
* * *
Kościół katolicki w myśl Jezusa Chrystusa spełnia potrójną działalność: ludzi naucza, uświęca i nimi rządzi. W ciągu swych dziejów przy wykonywaniu tej pracy miał on wiele trudności: miał przeciwników swej nauki lub jej fałszywych tłumaczów; miał nie zawsze godnych przedstawicieli – kapłanów, biskupów, a nawet papieży; spotykał się z wrogimi sobie dążnościami państw. Wszystkie te trudności Kościół przezwyciężył: niebezpieczne kiedyś herezje dziś zaledwie są znane, potężne państwa upadły; Kościół natomiast ze swymi zasadami trwa i zadaniom swym pozostaje wierny. To jego zwycięstwo nie jest wyłączną zasługą wysiłków ludzkich; często bowiem ludzie przez swe czyny utrudniali Kościołowi wykonanie jego misji; jest ono zwycięstwem idei Chrystusowej, świadczy o żywotności chrystianizmu, przekonywa o prawdzie słów św. Pawła: Chrystus zwycięża, króluje, rozkazuje.
Bł. Ks. Roman Archutowski urodził się w 1882 r. w Karolinie, w rodzinie ziemiańskiej. Po ukończeniu gimnazjum w Pułtusku wstąpił do seminarium duchownego w Warszawie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1904 roku. Po kilku latach został prefektem w Gimnazjum Realnym i Prywatnym Św. Stanisława Kostki. Miał ogromny talent pedagogiczny i łatwość nawiązania kontaktu z młodzieżą. W 1925 roku został dyrektorem tego gimnazjum. Był autorem podręcznika historii Kościoła dla szkół średnich, który w okresie dwudziestolecia międzywojennego doczekał się kilkunastu wydań i obecnie zostaje wznowiony. Interesowała go szczególnie historia Kościoła, ale był również autorem ponad dwustu haseł do Podręcznej encyklopedii katolickiej. W 1940 roku został rektorem seminarium warszawskiego. W 1942 roku został aresztowany i osadzony na Pawiaku. Po miesięcznych torturach zwolniono go, ale w tym samym roku ponownie uwięziono, gdzie był maltretowany przez służbę więzienną, gdyż nie zamienił sutanny na ubranie cywilne. W marcu 1943 roku został przewieziony do obozu koncentracyjnego na Majdanku, gdzie po roku zachorował na tyfus plamisty i zmarł w Niedzielę Palmową, 18 kwietnia 1943 roku.
Jan Paweł II beatyfikował go w gronie 108 męczenników II wojny światowej w 1999 roku.
A gdyby spadkobiercy księżycowego papieża pozostali wierni i nieśli brzemię świętego Piotra aż dotąd? A gdyby niezłomny duch Benedykta żył w kolejnych jego następcach, którzy, kto wie? Może stanowiliby ukryty fundament, na którym nieświadomie trwa widzialny Kościół? A może Bóg potępiłby ich upór?
